Blog

De avonturen van Ciske

Het verhaal van Ciske de Libel
Diep onder de wateroppervlakte van een vijver leefde een kleine groep waterlarven samen zoals mensen in een dorp.

Het was een gelukkige gemeenschap, ver weg van de zon.
Vele maanden waren zij druk bezig, krabbelden en spartelden zij door de modder van de vijver.

Van tijd tot tijd bemerkten zij dat steeds opnieuw de ene of de andere zich uit de groep verwijderde. Het scheen alsof ze het bij de vriendinnen niet meer konden vinden. Dan klommen ze langs de stengel van een waterlelie omhoog, verdwenen doorheen de wateroppervlakte en werden niet meer gezien.
Op een dag ging er weer een larve op stap. ‘Kijk’, zei één van de groep, ‘daar klimt weer iemand langs een stengel van een waterlelie omhoog. Waar denken jullie dat ze naartoe gaat?’
De larve klom steeds hoger, tot ook zij niet meer te zien was.
De vriendinnen wachtten telkens tevergeefs, maar niemand keerde ooit terug.
‘Was ze hier dan niet gelukkig? Waar gaat ze naartoe?’, vroegen zij zich af. Niemand had een antwoord. Allen waren ze radeloos. Plots riep een larve, de belangrijkste van de gemeenschap: ‘Ik heb een voorstel. Wij beloven dat diegene van ons, die het eerst een stengel beklimt, terugkomt en ons vertelt waar ze naartoe ging en waarom.’

Op een lentedag, niet lang daarna, bemerkte de larve, die het voorstel deed, dat ze zelf aan een stengel omhoogklom. Iets, ze kon het zelf niet verklaren, dreef haar naar boven. Nog voor ze besefte wat er gebeurde, bereikte zij het wateroppervlak en viel op een groot, groen lelieblad. Toen ze ontwaakte, keek ze verrast om zich heen. Zij kon niet geloven wat er gebeurde: haar lichaam veranderde op merkwaardige wijze. Zij ontwikkelde vier zilveren vleugels en een lange staart. Zij voelde een onweerstaanbare drang haar vleugels te bewegen. De warmende zon droogde de laatste waterdruppels op haar lichaam en plots vloog zij over het water. Zij was een libel geworden.

Zij vloog in grote bogen op en af en voelde zich zalig in haar nieuwe omgeving. Na een poosje landde zij op een lelieblad om even uit te rusten en keek op de vijverbodem.
Oh, ze was juist boven haar vriendinnen van toen, de waterlarven.
Zij kon zien hoe deze door de modder krabbelden, zoals zij het voordien had gedaan.
Nu herinnerde zij zich haar belofte: de eerste die aan een stengel omhoogklimt, komt terug om alles te vertellen. Zonder lang na te denken dook zij naar beneden, kaatste af op het water en werd teruggeslingerd.

Als libel kon ze niet meer in het water terug. ‘Hoe ik mij ook inspan’, dacht zij, ‘ik kan mijn belofte niet vervullen. Zelfs als ik naar beneden zou geraken, ze zouden mij niet herkennen. Ik denk dat ik moet wachten tot ieder van hen hetzelfde doet als ik en ook libel wordt. Dan zullen ze begrijpen wat er gebeurde en waar ik naartoe ben.’
En de libel vervolgde haar sierlijke vlucht, zalig van geluk, in die wonderbare wereld van zon en licht…

Gerelateerde berichten

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.